Οι αργοναύτες της αλήθειας
Πολλές φορές στις συζητήσεις μας, το μόνο που βλέπουμε να συμβαίνει, είναι το ένα άτομο να προσπαθεί να καταρρίψει την θέση του άλλου, μετατρέποντας την δημιουργική διαδικασία του διαλόγου, σε μία στείρα παραλλήλων μονολόγων. Προσπαθούμε με πάση θυσία να πείσουμε τον άλλο για την θέση μας, χωρίς όμως προηγουμένως να έχουμε ποτέ αναρωτηθεί το εξής ερώτημα: Τί είναι αυτό που μας ωφελεί τελικά περισσότερο, να περάσουμε στον άλλο αυτό που πιστεύουμε εμείς ως σωστό ή να ανακαλύψουμε μαζί του την αλήθεια; Όπως και στο ταγκό, εδώ χρειάζονται δύο για να χορέψουν και ο χορός αυτός φέρει το όνομα "Συζήτηση". Συ-ζήτηση σημαίνει όμως, ότι έχοντας εφορμήσει από ένα κοινό σημείο, λικνίζουμε λογικά την σκέψη μας με τον άλλο (εξίσου και ο διά-λογος), αναζητώντας να βρούμε μαζί του την αλήθεια. Ναι, η αλήθεια, όπως και οτιδήποτε αλλάζει τον άνθρωπο, είναι μια επίπονη διαδικασία. Η συγκεκριμένη όμως, εκτός από οδυνηρή, είναι συνάμα και απελευθερωτική, αποκαλύπτοντας στον άνθρωπο την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων. Από την στιγμή που ανοίγουμε τις πύλες του φόβου και της άμυνας μας, αφήνοντας την αλήθεια με το γυμνό της λαμπερό κορμί να φωτίσει τα σκοτεινά δωμάτια της ψυχής μας, παύουμε να είμαστε πια οι ίδιοι άνθρωποι. Ξεκινάμε να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά, να σκεφτόμαστε διαφορετικά και ακόμη περισσότερο, να πράττουμε διαφορετικά. Πόσες φορές όμως πιάνουμε τους εαυτούς μας να είναι σταθεροί και αμετακίνητοι στις απόψεις τους; Η αναζήτηση της αλήθειας, όπως και η αναζήτηση της με κάποιον άλλο (συζήτηση), δεν είναι για εμάς, όταν βρισκόμαστε στη στάση αυτή. Μπορούμε φυσικά να συνεχίσουμε να περνούμε τις σταθερές μας θέσεις στους άλλους με τους μονολόγους και τα κηρύγματα μας, αλλά από την άλλη πρέπει να αφήσουμε και τους αργοναύτες της αλήθειας, να ταξιδεύουν ανενόχλητοι εκεί που θα τους οδηγήσει ο απελευθερωτικός άνεμος του Λόγου. Έτσι, αυτοί θα αλλάζουν δημιουργικά τον εαυτό τους και τον κόσμο, όσο επίπονη κι να είναι η διαδικασία αυτή. Έχουμε όμως αναλογιστεί τι χάνουμε μη συμμετέχοντας κι εμείς στο ταξίδι αυτό; Γιατί να χάσουμε την ευκαιρία, να λάβουμε κι εμείς μέρος σε αυτήν την περιπέτεια για το χρυσόμαλλο δέρας της αλήθειας, που κάνει το πνεύμα ανεξάρτητο και δημιουργικό; Γιατί να μένουμε σταθερά κολλημένοι στα λιμνάζοντα νερά της ασταθής λήθης και να μην ανοίξουμε κι εμείς τα πανιά μας, στα ασταθή ταραγμένα νερά της σταθερής αλήθειας; Τί σημαίνει όμως να αφήσουμε την αλήθεια να εισέλθει μέσα μας; Σημαίνει ότι μπορεί να χρειαστεί μια μέρα να παραδεχτούμε, ότι όλη μας ή ζωή μέχρι τώρα ήταν ένα λάθος. Ότι σε ένα συγκεκριμένο θέμα, είμαστε λανθασμένοι και ότι οι αντιπάλοι μας τελικά οι σωστοί. Ότι εμείς είναι τελικά που είμαστε η αιτία του κακού που συμβαίνει γύρω μας και όχι οι άλλοι. Ότι η άγνοια και κυρίως η ημιμάθεια μας, διέδωσε τελικά το ψέμα αντί την αλήθεια, κάνοντας τα πράγματα χειρότερα από ότι ήταν πριν. Ότι η θρησκεία που με τόσο ζήλο υποστηρίζουμε και προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους, είναι ίσως τελικά λανθασμένη. Ότι το έθνος μας δεν είναι και τόσο αθώο όσο νομίζαμε, έχοντας και αυτό προκαλέσει κακά στον κόσμο. Ότι αυτό που παροτρύναμε τον κόσμο να κάνει, τελικά ήταν βλαβερό και καταστροφικό. Και κυρίως αυτό: ότι για όλα αυτά, σε κάποιους πρέπει να ζητήσουμε κάποια στιγμή συγγνώμη και παράλληλα, να σκεφτούμε με ποιες νέες μας πράξεις θα εξιλεωθούμε, ξεπλένοντας τα λάθη που κάναμε από πάνω μας. Γιατί όπως έλεγε και ο δάσκαλος μου, "άνθρωπος στη βάση του σημαίνει λάθος και στην κορυφή του κάθαρση". Εάν αποφασίσουμε να έχουμε ως σημαία μας τη φράση του Σολωμού, «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές», τότε έθνος μας κάνουμε και την ίδια την αλήθεια, απελευθερώνοντας έτσι τον κόσμο μας από κάθε ψευτιά και τα παράγωγα της. 🎨Πίνακας1 : "Η αλήθεια βγαίνει έξω από το πηγάδι", του Jean-Léon Gérôme (1896)
🖼️Εικόνα 2: Η οδυνηρή στιγμή της αλήθειας, μόλις ο Οιδίποδας συνειδητοποιεί το τι έχει πράξει, με τον ίδιο να αυτοτυφλώνεται.